در زوال روزهای تنهایی و غربت آموختم

چطور مکتوم باشم و مستور،

نگو

حتی به صمیمی ترین

که جه اندازه دوستش داری

دوست داشتن هایت را در دلت زمزمه کن

مگذار دنیا خبر دار شود

دنیا زخم خورده ی لبخندهای ماست

دنیا


چه رسواست پیش چشم های من

عاشقی

چه فریب زشتی ست

خواستن ها و نرسیدن ها

رسیدن ها و نخواستن ها

بگذار برای همیشه این نغمه ی غم انگیز در سرم جاری باشد

بگذار برای همیشه نعش کش آرزوهایم باشم

ترس بر ات ندارد ما همه رفتنی هستیم