است و من امشب باز بر آن شدم تا از یک واژه آشنا برای دلم بنویسم ٬

آری خزان ٬ این واژه همیشه با من آشنا ٬

بدان که می اندیشم بی اختیار خود را آن برگ خزان دیده می بینم که

گریه های بی صدا در آن موج می زنند .

خوب حس می کنم در قلب کوچکش ٬ هنگامی که مرگ خنده ای خویش

را دور از شاخه با چشم حسرت می نگرد ٬ چه غوغایی است .

نمی دانم چرا ٬ اما احساس برگ را با تمام وجود درک می کنم ٬ شاید بدان

خاطر است که در یک کلمه به نام خزان همدردیم .

وقتی خزان ٬ بی تفاوت با آواز مرگ کلاغان به باغ دلم پا می نهد .

وقتی بخت خزان دیده من ٬ خود را برگ خشک و زردی می پندارد که عمری

زیر رگبارهای پاییزی سیلی می خورد و بی صدا می گرید .

وقتی گلها پرپر می شوند و بر رخسار گلدان می ریزند .

وقتی آسمان آبی خدا از کبوترهای سپید و زیبا خالی می شود .

وقتی درختان خانه تکانی خویش را آغاز می کنند و من با چشم خویش

مرگ حتی یک برگ را می بینم ٬ بی اختیار بغض گلویم را می فشارد و

ابرهای چشمم هوای باریدن می کنند . چرا که خود را از تبار این خزان دیده

می دانم . گویی خود را جای او می دانم ٬ گویی چهره او را سیمای خود

می بینم ٬ گویی تمام هستی او را تار و پود خود می پندارم ٬ در این هنگام

است که خون در رگ و قلبم یخ می بندد و زندگی برایم سرد و پوچ می شود

و کبوتر دلم هوای کوچ ابدی را در سر می پروراند .

نمی دانم ٬ شاید این آرزو نیز نوعی سراب باشد ٬ نمی دانم ٬ شاید ...